IN DE TREIN - Aflevering 1: Willie

Het was wat druk deze morgen in de sneltrein van Amersfoort naar Amsterdam waardoor ik met enige tegenzin plaatsnam in een halfvolle coupé. De uit Duitsland geïmporteerde boemel die op dit traject rijdt heeft werkelijk enige zes-persoons cabinetjes met gordijntjes en gezellig oud-roze uitklaptafeltjes. Mezelf langs knieën en tassen excuserend, liet ik me zakken op een raamplaats achteruit. Gezien de drukte niet slecht. Ik had een krant en een donut bij me, maar voor ik aan een van beide kon beginnen viel mijn oog op de man voor me. Het was geen knappe man, dat zeker niet. Willie, zoals ik hem in gedachte noemde, had een sja, ietwat wat harkerig voorkomen en ik gokte er op dat hij a) journalist was bij de Bunschoter Bode, op weg naar Amsterdam voor wellicht een mooi verhaal of b) beheerder van een nette videotheek in Schuilenburg, Amersfoort. In mijn gedachten voerde ik een bescheiden makeover uit om te bekijken wat er in het beste geval van te maken zou zijn. Willie was deze morgen niet zuinig geweest met de gel. Ik ontwaarde een lichte slag in zijn strak achterover geborstelde haar en bedacht me dat wanneer hij zijn haar wild liet groeien, hij een ‘grappige’ bos krullen zou kùnnen hebben die hem zeker niet zou misstaan. Meer moeite had ik met de donkerbruin/oker gestreepte blouse die hij aan had op zijn zondagse, zwarte pantalon. Deze keuze baarde mij zorgen en ik vermoedde dat Harko ook tenminste één zwarte, satijnen blouse (‘voor netjes’) en huidskleurig colbertje (‘voor ook netjes’) in het bezit zou hebben. Een stel zwarte, goed onderhouden stevige veterschoenen deden mij op de een of andere manier vermoeden dat hij al geruime tijd vrijgezel was. De Playstation Portable waar op hij gedurende de reis ontspannen speelde, deed mij dat vermoeden bevestigen. Ik zag Willie ’s avonds thuis voor me, op een grijsleren bank, voetjes op de tafel, lekker een spelletje uitspelen. Door het passende perspex koffertje waar hij aan het eind van de reis zijn PSP zorgvuldig in opborg, wist ik dat Willie een opgeruimde natuur had en dat zelfs wanneer wij op een willekeurige woensdagavond bij hem zouden aanbellen, wij geen vaat (1 bord en 1 bestekset) of slingerende onderbroek met remspoor zouden aantreffen. Maar waardoor mijn oog in eerste instantie op Willie viel was dat hij bij het in beweging komen van de trein een gezellig flesje melk uit zijn tas trok en die met kleine slokjes, genietend leeg dronk. Melk, in de trein, in 2007! Ik vond het schitterend.